Yolun açık olsun,

Arka fondan bir Ahmet Kaya şarkısı yükselir.. 
"Siz benim Nasıl yandığımı nereden bileceksiniz" 
Sen gideli kaç mevsim oldu saymadım. Saymayıda hiç istemedim. Sen gittin, daha ne önemi var ki ne kadar gün olmuş, kaç bahar eskitmişim. Gün doğmuş, gün batmış.. Sen gideli benim yüreğimde kar kış kıyamet.. Tek bir yıldız yok, bildiğin zifiri karanlık. Uykularım mı ? Onları hiç sorma, ne yana dönsem sensizlik. Kuş tüyünden yatağımı 
kaldırıp yerine kilit taşları döşemişler. Hangi yana dönsem batıyor. Aslında batan yatak değil sevdiğim sensiz kalan hücrelerimin özlemi.. Sen hücrelerine kadar özlemek ne demek bilmezsin elbet.. Zira bilseydin, dönerdin.. 
Sakın düşünme ah ederim. Zinhar sana tek kelime kötü söz düşmez dilimden, ben seni ömürlük sevdim yarim. İnsan sevdiğine laf söylemez. Başına taç eder, yüreğinin tahtına oturtur, pamuklara sarar sever, gözünden sakınır.. Bize sevmeyi böyle öğrettiler. Devamına eklediler yarim iyi günde, kötü günde dediler. Sen gittin diye ben sevmekten vazgeçeceksem eğer sevgi üzerine yazılmış tüm şiirlere, şarkılara, romanlara, destanlara, aşıklara ihanet etmiş sayarım kendimi. 
Aşkın vebalini taşıyamam seni sevmekten vazgeçemem.. Yerine başkasını severim elbet çünkü insan sevgisiz yaşayamaz. Sen gibi olmaz belki çünkü her sevda kendine özeldir. Sen benim çocuk yanım, pamuk şekerini paylaşırken elma şekerini nasıl yerizin hesabına düştüğüm, uçurtmayı uçururken fotoğrafını kim çekecek telaşında uçurtmayı elimizden bırakışımız ardından gözümüzden gelen yaşların çınlattığı kahkahalarım, taşı kim daha uzağa fırlatacak yarışlarındaki hilelerim, yastık savaşlarımın kahramanı, patlak mısır arkadaşım, gülen yüzüm, sevdiceğim... 
Hep tebessümle yad ettim seni yolun açık olsun yarim, sevdiğim, sevdiceğim, vedamız olsun bu satırlar.. Daha anmayayım seni, adın bir daha düşmesin dilimden, zifiri karası kalksın kalbimin, güneşi açsın yüreğimin baharlar gelsin kelebekler uçuşsun.. Senin şansın bol olsun yarim.. Daha çok sevilesin, daha çok gülesin ömrünce.. 

biz oldu BEN;

Bu sabah bir cümle okudum.

Ve gerçekten sorguladım kendimce bazı şeyleri, “evlerimiz büyüdü, ailelerimiz küçüldü.” Demiş birileri..

Ürktüm.

Çünkü fark ettim ki aslında hepimiz yalnızlaştırılmışız. Ya da kendimizi korumaya almışız. Aldanışlarımız, kırgınlıklarımız, hayal kırıklıklarımız, kaybedişlerimiz, üzüntülerimiz, kederlerimiz. Hepsini toplamışız. Güven duygumuzu da katmışız peşlerine ve öylece bakakalmışız. Sonra demişiz ki kimse gelmezse, gidişleri yaşamam. Tek başımıza var olmaya çalışan insanlar olmuşuz. Hatta o kadar yalnızlığa alışmışız ki aslında bir kendimizi seviyoruz. En çok kendimizi seviyoruz. Paylaşmayı unutmuşuz. Hesaplar kitaplar ile yaşamaya alıştık. Ne acı, ne acı, birine bir şey vermek için acaba geri ne gelir diye düşünüyoruz. Küçücük tebessümün bile ardını arar olduk. Hangi ara böyle olduk ki biz?

Biz olmaktan ne ara vazgeçip ben merkezli beyinler olduk. Neden her şeyden önce ben böyle istiyorum, ben öyle yaparım, ben şöyle derim… Her anımıza ben’i yerleştirip, BİZ olmanın lezzetini kaybettik. Planlar programlar yaparken saat 12.00 de köşedeki pastanede buluşmak üzere konuşur heyecanla giderdik. Şimdi plan yaparken hmmm yok canım ya o gün müsait değilim, haberleşelim mutlaka diyoruz. Bir türlü haberleşemeden tekrar karşılaştığımızda görüşelim mutlaka çok özledim iki laf edelim diyoruz. Ardı arkası gelmediği gibi. Gerçekten şeytanın bacağını kırıp görüşebilirsek cep telefonlarımıza sarılıyoruz J

Çok para kazanalım, büyük evlerde oturalım iyi de kiminle

Schindler'in listesi

Yahudi soykırımını anlatan gerçek bir film.
Bugüne kadar methini çok duymuştum. Fakat izlemek kısmet olmamıştı. Yaklaşık üç saat süren insanı duygudan duyguya sürükleyen bir yapıt. İzlerken insanlığımdan utandım.
Bu dünyada tartışmasız en büyük zulüm yahudilere yapılmıştır. ( Kadınlara ve Müslümanlara yapılan zulümler insanlık var oldukça devam edecek bunu belirtmeye gerek yok )
Günümüze geldiğimizde nefret ile anıyoruz ya yahudileri hata ediyoruz. Filmi izlerken empati yaptım. Minicik çocukların gözleri önünde babaları, anneleri, sevdikleri öldürülüyor. Hayatta kalanlar elbette kendilerine yapılanı unutmazlar. Ve bir yolunu bulduklarında bunun intikamını almak isterler. Savaş döneminde Oskar Schindler adında Alman iş adamı para ile yaklaşık 1100 yahudiyi alıp istihdam sağlayarak hayatlarını kurtarmıştır. Günümüzde Polonya yahudileri olarak bilinen insanlar Schindlerin yahudilerinin soyundan gelmektedirler. Belki de yahudilerin zenginliğinin asıl sebebi güçlü olmak zorunda hissetmeleri. Çünkü günümüzde para, güç ile doğru orantılı. Ve onların hayatını kurtaran da zengin bir adamdı. Hatta tüm parasını onları kurtarmak için harcamış bir adam.
"her kim bir can kurtarırsa, bütün insanları kurtarmış gibi olur " Maide-32

yâr..

 

Zaman geçer, ömür geçerNergislere güllere
çayıra çimene
Hayat oluveririz yâr
Nergisin kokusu sen
Gülün kokusu ben oluruz
Özledim dedi kadın
Alışmalıyız dedi adam
Alışmak zorunda değiliz dedi kadın
Ben sensiz hayatımı kabullenip yaşamaya çalışacağım dedi adam
Kadın avaz avaz bağırdı
İçinde senin olmadığın hayatı ben neyleyim yâr
Adam duymadı
Yüreğini alıp gitmişti
Yada gider gibi yapmıştı
Zaman geçecek
Ömür geçecek
Nergislere güllere hayat vereceğiz
Yaşarken birbirimizden esirgediğimiz hayatı..

25 KASIM

Hiç duydunuz mu 25 Kasım tarihini?

25 Kasım, kadına yönelik şiddete karşı uluslararası mücadele günüdür. 1999 yılında BM tarafından ilan edilmiştir ve tüm dünyada farkındalık yaratmak adına yürüyüşler, protestolar vs. yapılmaktadır. Bu günün 25 Kasım olmasının nedeni: 1960 yılında Dominik Cumhuriyeti diktatörlük ile yönetiliyormuş. Mirabal kardeşler diye bilinen üç kız kardeş yönetime karşı olduğundan dönemin başkanı bir açıklama yapıyor, ‘Ülkede iki tehlike var. Biri kilise, biri Mirabal Kardeşler'. Bu açıklamadan sonra üç kız kardeş tecavüz edilerek hunharca katledilmiş. Ne kadar uzak değil mi bize, okurken tüylerimiz diken diken oluyor. Şükürler olsun ki bizim ülkemizde böyle şeyler yok. Çünkü bizim ülkemizde kadının adı yok. Peygamberimiz veda hutbesinde 'kadınlarınız size Allah'ın emanetidir' demiş fakat ya anlamadık, ya yanlış anladık, ya da işimize gelince Müslümanız. Zira dünya sıralamasında, kadın erkek eşitliğinde 136 ülke arasında 120. sıradayız.

Kadın cinayetlerinde 41 ülke arasında 13. Sıradayız. Her gün mutlaka bir kadının ölümüne tanık oluyoruz. Aşırı sevgiden ölüyorlar. Katilleri bu sebepten indirim alıyor. Niye öldürdün? Aşırı seviyordum. İnsan sevdiğine bakmaya kıyamaz, öldürmek nasıl bir sevgi diyen olmuyor tabii..

Karısı boşanmak istedi diye kezzap ile yakıyor insan türünün erkeği, hoş erkek demeye de, insan demeye de hele adam demeye hiç dilim varmıyor. Fakat hayvan dersem hayvanlar alınır sözüme zira hayvanlar aleminde hiç bir erkek, dişisini öldürmez..

Şiddet sadece ölüm değil elbet nereden başlasam anlatmaya bilmiyorum fakat bildiğim tek şey kadın olmak zor zanaat bu hayatta. 1-0 yenik başlamışız. . Çünkü bir gece geçer kız iken kadın oluruz, kocamız ölür dul oluruz, adımız sürekli değişir durur. Tüm küfürler üzerimizden geçer. Hep cinsel objeyizdir. Bir erkek isterse alır bizi karısı oluruz, çocuklarının anası oluruz. Tecavüze, tacize uğrarsak susturuluruz. Çünkü dişi köpek kuyruk sallamazsa, erkek köpek peşinden gitmez diye empoze edilmiştir bilinçaltımıza. Oysa kediye tecavüz eden hasta zihinler ile aynı kara parçasında yaşıyoruz. Ve ne yazık ki biz sustukça onlar uçkurlarını sallayıp geziyorlar. Kadın, dişi, avrat, hanım, hatun, ayel, bayan her ne sıfat kullanılırsa kullanılsın hepimiz önce insanız. Hepimiz anayız ve tüm insanlık bir anadan doğmuştur.

Lütfen çevrenizde türü ne olursa olsun şiddete maruz kalan bir kadın var ise yardım isteyin. Eksik etek diye tanımlanıp eksik olduğuna inandırılmış olsa da kimse sahipsiz değil bu hayatta. İnanın, inandırın bir hayat için el uzatın. ‘KADINA SIDDETE HAYIR’ diyelim..

öyle işte..

İnsanlar acılarını uzun uzun anlatamazlarmış.
Bize hep acı anlatıldıkça azalır diye öğrettiler.
Koca bir yalanmış. Can'ınızı acıtan her ne ise aslında anlattıkça azalmıyor. Bir insanın canını en çok acıtan sevdiğini kaybetmektir. Aksini tecrübe etmedim bu hayatta naçizane fikrimdir. Para kaybedersiniz, üzülürsünüz, tekrar kazanırsınız, kısmet, nasip, rızık dersiniz tolere edersiniz.
Hayal kırıklığına uğrarsınız, bir iki sızlanırsınız unutursunuz. Sevdiğiniz bir eşyayı kaybedersiniz, yenisini daha güzelini alırsınız iyi ki kaybolmuş dersiniz. Fakat sevdiğinizi kaybederseniz, ne unutursunuz, ne nasip kısmet demeye diliniz varır, ne de yerini doldurabilirsiniz. Soranlara öyle işte dersiniz, öyle..
Anlatsanız yüreğinize sığmaz, dilinizden hep iyilikleri dökülür, güzellikleri kelimelere yerleşiverir. Hatıralar bir bir uçuşur gözlerinizin önünde, kokusu burnunuza, sesi kulağınıza gelir. Yarım kalmış bir hayat canlanıverir uzaklarda, gözleriniz dalar gider. Nefesiniz kesilir, kalbiniz sıkışır, burnunuzun direği sızlar, gözlerinize iki damla yaş dolar, derin bir nefes alır öyle işte dersiniz.. Hava da pek değişken oldu. İnsan ne giyeceğini bilmiyor Ya da çoluk çocuk nasıl diye bambaşka kanallara geçersiniz. Gün geçer de akşam olur ya, asıl o zaman başa döner. Ahh be dersiniz gitmeseydin, yitmeseydin. Ne güzeldi her şey, güzel olan her şey seninle gidiverdi. Karşınıza gelse otursa anlatsanız ona onsuz her şeyi, yarım, eksik, yıkık, dökük.. Sıcak ekmek kokusu o kadar da güzel değilmiş, deniz'in mavisi solmuş, çayır çimen kaybolmuş, çayın, kahvenin tadı yavanmış. Sensiz içilen tütün bile harammış.
Bir varmış bir yokmuş diye başlayan tüm masallar doğruymuş... Bir VARMIŞ, bir de YOKMUŞ..
Hayat kısaymış, sevgi bakiymiş.. Daha çok sevseymişim, daha çok koklasaymışım, daha çok sarılsaymışım, bak işte bugün yok olmuş dememek için, sevmekten, söylemekten, sahip çıkmaktan korkmayın. Acının rengi nedir bilmem fakat tarifi öyle işte..

ya sonra?

Bu sabah kuaförde gördüğüm bir hanım aldı götürdü beni hayatın en gerçek haline.

Gördüğüm hanım bir bankanın şube müdürü idi, yaklaşık 10 yıl önce. Şimdi emekli olmuş. O zaman aşırı havalı, “her şeyi ben bilirim insanlar siz kendinizi ne zannediyorsunuz” edasında gezinirdi, insanlar ile konuşmaktan imtina ederdi.  Bu sabah gördüğüm hanım ise alabildiğine sıradan, mütevazı, teyzeciğim nasılsınız deme hissi uyandıran yurdum insanıydı.

Ne değişmiş, titri alınmış. Bugün bile yurdum sıralamasında ilk üçte yer alan bankanın, büyük şehir, büyük şube müdürü etiketi gitmiş. Ye kürküm ye bitmiş. Öz kimliğine bürünmüş. Velhasıl kelam hepimiz aynı gaflette değil miyiz yaşarken.

Aslında unuttuğumuz öz kimliklerimize dönünce başkası mı oluyoruz? Kendini bilen insan farkındadır ki para, mevki, makam ve hatta yaşam geçicidir. Asıl olan samimiyet, güven, doğruluk, iyi niyettir. Ölsek arkamızdan iyi insandı dedirtir.

Yavuz Sultan Selim halife olduktan sonra Osmanlı’da paşalar tarafından padişaha söylenen bir söz vardır 'mağrurlanma padişahım, senden büyük Allah var'. Hatta eski Roma’da zafer ile savaştan dönen komutan şehre girerken yanında iki kişi durur, halkın coşkusu sırasında gururlanacak komutana eğilip 'unutmayın siz Tanrı değilsiniz' derlermiş. Bugün var yarın yok olan hayatlarımızda makam, mevki, güç insana nefsini hatırlatır, özünü unutturur.

Minicik beyinlerimiz ile zannederiz ki önümüze konulan nimetlere biz sahip olmuşuzdur. Maalesef ki nefis, ego gözümüzü karartır. Bütüne bakarken detayları yitiririz.  Yaradan neyi kısmet etmiş ise o'dur yaşayacağımız. Emanetçiyiz şu koca dünyada bir kum tanesi olan varlığımız ile. Elbette ki imkânlarımız ölçüsünde yaşayacağız hayatı, fakat unutmadan özümüzü. Fatih Sultan Mehmet’in yaptığı gibi bir avuç toprak dökelim başımızdan aşağıya, topraktan gelip, toprağa döneceğimizi unutturmayalım nefsimize..